Columns

Column Balans:

Al fietsend onderweg naar mijn werk vraag ik mij wat de dag mij gaat brengen; gaat het een rustige dienst worden? Dan kan ik mooi mijn achterstallige administratie van de afgelopen twee weken bijwerken. Of gaat het weer zo’n hectische dag zoals afgelopen zaterdag worden? Niemand die het mij kan vertellen. Ik fiets over een bekend kruispunt in Amsterdam, nu (5:30 in ochtend) nog hartstikke stil, maar over drie uur gevuld met mensen die haastig op weg zijn naar hun werk. Ter hoogte van het zebrapad moet ik denken aan de jonge vrouw, alweer enige tijd geleden op een drukke doordeweekse ochtend, werd geschept door een vrachtwagen en enige meters werd meegesleurd. Wij waren snel ter plaatse en wisten al direct dat het foute boel was. Al reanimerend naar het ziekenhuis gereden maar ondanks maximale inspanningen kwam ze te overlijden.

De dagdienst begint en nadat we als team hebben gebriefd en de nodige controles hebben uitgevoerd gaan we met elkaar ontbijten, een van de gezellige momenten van de dienst. We worden onderbroken door de pieper die afgaat; de melding betreft een woningbrand waarbij personen nog in de woning zouden zijn. Met de helikopter zijn we binnen 10 minuten ter plaatse. Onderweg gaan er allerlei scenario’s door mijn hoofd en probeer ik mij op het ergste voor te bereiden. De brandweer heeft iedereen veilig kunnen evacueren behalve een puber die levenloos uit de woning wordt gedragen. We trekken alles uit de kast en krijgen zijn hart weer op gang. Met loeiende sirenes bereiken we het ziekenhuis waar we de zorg overdragen aan de minimaal 10 specialisten die paraat staan. We keren terug naar de helikopterbasis en schuiven weer aan het ontbijt. Na een korte debriefing gaan we weer door met waar we gebleven waren.

Het houdt mij regelmatig bezig dat ik ondanks de heftige incidenten gewoon kan overschakelen tot de orde van de dag; ben ik geen normaal mens meer? Of gevoelloos geworden? Alle beelden worden echter wel op de “harde schijf” opgeslagen. Ik kan mij vaak tot in details bepaalde incidenten herinneren; een datum, locatie, roepnaam, een gezicht op mijn netvlies. Wat gebeurt er met al deze herinneringen? En zullen deze levendige beelden zich ooit tegen mij keren op een zwak moment? Niemand die mij daar concreet antwoord op kan geven. Een ding is zeker. Balans is belangrijk; een gezond balans tussen hard werken, onder druk, in combinatie met heftige situaties, en voldoende tijd voor rust en leuke dingen doen. En die balans is wat ons menselijk houdt.

Georgios Giannakópoulos

Traumachirurg Amsterdam UMC en Arts Mobiel Medisch Team “Lifeliner 1”